„When the going gets tough, the tough get going.“

Καλημέρα σας αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι!

„When the going gets tough, the tough get going.“ – Όταν το παιχνίδι δυσκολεύει, τότε αρχίζουν να παίζουν οι σκληροί. Μου αρέσει αυτή η ρήση και την εμπέδωσα πριν από πολλά, πολλά χρόνια. Στην ομάδα νέων του αθλητικού συλλόγου TSV Lauterbach και, στη συνέχεια, στη βασική ομάδα (κυρίως όμως στην αναπληρωματική ομάδα...). Ποδόσφαιρο Γ’ κατηγορίας. Πιο κάτω δεν πάει και η άνοδος σε υψηλότερη κατηγορία δεν είναι δα και τόσο εύκολη-:) Ωστόσο, παίζαμε σαν να παλεύαμε για τη ζωή μας. Σηκώναμε τα μανίκια και μετά, βουρ πάνω στην μπάλα και στον αντίπαλο. Η ήττα ήταν σκέτη απογοήτευση και με τη νίκη πετούσαμε στα ουράνια. Τίποτα δεν είχε σημασία. Μόνο εμείς οι ίδιοι και το κέφι μας για το παιχνίδι και το πάθος για την μπάλα.

Πώς μεταφέρουμε αυτό το πάθος στη δουλειά; Πώς καταφέρνει κάποιος να κάνει τη δουλειά του με την ίδια ευχαρίστηση και το ίδιο κέφι που κάνει το χόμπι του; Καλή ερώτηση, έτσι δεν είναι; Πιστεύω ότι πολλά εξαρτώνται επίσης από τον κάθε άνθρωπο προσωπικά, πόσο θέλει ουσιαστικά να φτιάξει το κέφι του και πόσο πάθος κρύβει μέσα του, το οποίο βγαίνει έπειτα στην επιφάνεια. Τα κίνητρα δεν μου λένε και πολλά. Σε κάποιον κάτι είτε του αρέσει είτε όχι. Ωστόσο: απογοήτευση σημαίνει ότι χάνω το κέφι μου. Μην απογοητεύεστε λοιπόν τόσο γρήγορα - και μην απογοητεύεστε καθόλου με κάθε μικρό ασήμαντο πράγμα. Μπορώ να καθορίσω το γενικό πλαίσιο, αλλά τα υπόλοιπα πρέπει να έρθουν από εμάς τους ίδιους. Έτσι λοιπόν, με το «άντε, θα τα καταφέρεις» μπορούμε ίσως να ενθαρρύνουμε τα παιδιά, αλλά δεν προσφέρουμε κίνητρο στους ενήλικες.

Η όρεξη και το πάθος, η χαρά για το παιχνίδι, το κέφι για το χόμπι ή για τη δουλειά και η επιθυμία για τη νίκη... Όλα τους είναι υπέροχα! Πιστέψτε με, κρύβονται μέσα στον καθέναν μας. Χρειάζεται μόνο να τα απελευθερώσουμε από μέσα μας και να τα αφήσουμε να δράσουν! Στο παρελθόν έπαιρνα επίσης μέρος στον μαραθώνιο. Για το συγκεκριμένο άθλημα, η θέση μου είναι κάθετη: δεν είναι θέμα δύναμης, ούτε αντοχής και, σίγουρα, καθόλου ταχύτητας, αλλά μόνο ικανότητας να υπομένουμε... Λοιπόν, χωράει συζήτηση. Κάποιος πρέπει απλώς να αντέξει και να είναι πρόθυμος να μοχθήσει... Με το τίποτα, δεν πετυχαίνεις τίποτα!

Μου άρεσε επίσης πολύ το μποξ – αλλά το τι σκέφτηκα γι’ αυτό, καλύτερα να μην σας το πω. Δεν θέλω να σας ξαφνιάζω... :-) Λίγο μόνο! Λοιπόν, κάποιος πρέπει να μπορεί και να μπει στην πρίζα. Κάποιες φορές λιγότερο, κάποιες περισσότερο. Τα χτυπήματα που δεχόμαστε δεν είναι για να σωριαστούμε κάτω, αλλά για να σηκωθούμε ξανά.... Το να βαράμε στα τυφλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να αμελούμε την κάλυψή μας. Η άμυνα και η επίθεση πάνε μαζί. Δεν πρέπει να αμελούμε τίποτα από τα δύο. Και χωρίς ψυχικό σθένος, χωρίς δύναμη και, κυρίως, χωρίς τη θέληση για νίκη, δεν χρειάζεται να μπαίνει κάποιος καν στο ρινγκ. Βλέπετε, η άθληση σχετίζεται πολύ με τη δουλειά μας, την εταιρεία μας και την προσέγγισή μας... και ένα τελευταίο: Οι αθλητές είναι σκληροί, αλλά πάντα δίκαιοι!

Σας εύχομαι καλό σαββατοκύριακο! Με αθλητικούς χαιρετισμούς,

Δικός σας,

Ernst Prost

Διευθύνων Σύμβουλος