Κατώτατος μισθός και φτώχεια των ηλικιωμένων μέσω στρέβλωσης του ανταγωνισμού με χρήματα των φορολογουμένων

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

αυτόν τον καιρό με χτυπάνε αλύπητα, επειδή τάσσομαι υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού. Πολλές επιχειρήσεις δεν θα ήταν πλέον οικονομικά αποδοτικές – λένε – αν έπρεπε να πληρώνουν υψηλότερους μισθούς.... Επομένως καλύτερα να διατηρούμε την κατάσταση κερδών μιας εταιρείας, από ό,τι να δίνουμε στους εργαζομένους τον μισθό, τον οποίο χρειάζονται για τα έξοδα διαβίωσής τους και τον οποίον έχουν φυσικά κερδίσει με τη δημιουργία του κέρδους της επιχείρησης; Δεν γίνεται όμως και αυτό. Κυρίως όχι, όταν το κράτος με όλα τα χρήματα των φορολογουμένων υποστηρίζει αυτούς τους εργαζομένους και συνεπώς εμμέσως και αυτήν την εταιρεία. Κατά τη σχέση απασχόλησης και αργότερα ακόμη περισσότερο, για την καταπολέμηση της φτώχειας των ηλικιωμένων, η οποία αρχικά έχει να κάνει με το χαμηλό εισόδημα, χρησιμοποιούνται χρήματα φορολογουμένων, τα οποία πρέπει να πρώτα να βρεθούν από κάπου αλλού. Έτσι οι επιχειρήσεις επιδοτούνται με χρήματα ανασυστάσεων ή παρόμοιους πόρους και η κερδοφορία για την επιχείρηση αυξάνεται, πασπαλίζοντας το πολύ χαμηλό εισόδημα για τους εργαζόμενους με κρατικό κεφάλαιο.

Πως είναι δυνατόν επιχειρήσεις του ίδιου κλάδου να εξακολουθούν να ανακατεύονται με αυτή τη στρατηγική κατώτατου μισθού, ενώ αντίθετα άλλοι είναι σε θέση να πληρώνουν κανονικούς μισθούς, συμβατικά κατοχυρωμένους και συμφωνημένους με τα σωματεία και το συμβούλιο των εργαζομένων; Έτσι χρηματοδοτούν στη συνέχεια οι επιχειρήσεις με τις πληρωμές φόρων τους άμεσα και έμμεσα την επιδότηση εταιρειών, οι οποίες δεν τηρούν τέτοια στάνταρ και μάλιστα ορίζονται από χαμηλότερες τιμές στην αγορά. Δεν είναι πια και τέχνη να είναι κανείς φτηνός, αν δεν πληρώνει τους υπαλλήλους του σωστά, δεν τηρεί τις ταρίφες και χρησιμοποιεί τους κατώτατους μισθούς ως βάση για τους υπολογισμούς του. Αυτό στην οικονομία των αγορών είναι σχεδόν κατάχρηση των κοινωνικών συστημάτων και στρέβλωση του ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός θα έπρεπε είναι για την καλύτερη απόδοση και όχι για την έξυπνη εκμετάλλευση κοινωνικών κρατικών επιχορηγήσεων και πολύ περισσότερο όχι για την αγνόηση των στάνταρ της ασφάλειας στην εργασία, της περιβαλλοντικής προστασίας και της αμοιβής.

Συμπέρασμα: Οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να ζουν από την εργασία τους και αυτό θα πρέπει να γίνεται με μία μόνο θέση εργασίας. Επιχειρήσεις, οι οποίες δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην κοινωνική τους ευθύνη μέσω δίκαιων και επαρκών μισθών, θα πρέπει να κατατάσσονται σε ένα άλλο επιχειρηματικό μοντέλο ή να αυξάνουν τις τιμές τους – αλλά σε καμία περίπτωση να είναι μόνιμα σε θέση να υπονομεύουν με τιμές ντάμπινγκ τις υγιείς ακόμη επιχειρήσεις, λαμβάνοντας απευθείας για τις ίδιες ή το προσωπικό τους κάθε είδους επιχορηγήσεις και επιδόματα ή να στέλνουν το προσωπικό τους στο Ομοσπονδιακό Γραφείο Εργασίας για δουλειά για να γλιτώσουν τους πενιχρούς μισθούς.

Δικός σας,

Ernst Prost