• 17-06-2020

Minimumloon en armoede onder ouderen door concurrentievervalsing met belastinggeld

LIQUI MOLY-directeur Ernst Prost over social dumping op kosten van de staat

Beste collega's,

Momenteel krijg ik er weer flink van langs omdat ik voor het verhogen van het minimumloon ben. Er wordt gezegd dat veel bedrijven het hoofd niet meer boven water kunnen houden als er hogere lonen moeten worden betaald ... Dus liever ervoor zorgen dat een bedrijf winstgevend blijft dan ervoor zorgen dat de werknemers het loon krijgen dat ze voor hun levensonderhoud nodig hebben en dat ze ook hebben verdiend omdat het bedrijf winst maakt? Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn. Vooral niet als de staat deze werknemers en daarmee indirect het bedrijf een handje helpt met het belastinggeld van ons allemaal. Er wordt om werknemers te steunen en vooral ook later om de armoede onder ouderen, waar een te laag inkomen ook de oorzaak van is, te bestrijden belastinggeld gebruiken dat aan de andere kant wel eerst moet worden verdiend. Zo ontvangen bedrijven subsidie voor aanvulling op loon en dergelijke en wordt de winstgevendheid voor het bedrijf verhoogd door de te lage inkomens voor de werknemers met staatsgeld aan te vullen.

Hoe is het mogelijk dat bedrijven in een en dezelfde branche nog altijd zitten te prutsen met deze minimumloon-strategie, terwijl andere bedrijven juist in staat zijn om goede lonen te betalen die ook zijn vastgezet en met vakbonden en de ondernemingsraad zijn overeengekomen? Zo financieren bedrijven dan met het belastinggeld dat ze betalen direct en indirect de subsidiëring van bedrijven die zulke normen niet aanhouden en dan ook nog lage prijzen op de markt aanbieden. Het is geen kunst om goedkoop te zijn als ik mijn medewerkers niet genoeg betaal, tarieven naast me neer leg en de minimumlonen de maatstaf van de berekening maak. Dat is economisch gezien totaal verkeerd. Het is misbruik maken van socialezekerheidsstelsels en ook nog concurrentievervalsing. Er moet met betere prestaties worden geconcurreerd in plaats van het slim misbruiken van sociale diensten en al helemaal niet het negeren van de normen van arbeidsveiligheid, milieubescherming en het uitbetalen van loon.

Conclusie: mensen moeten van hun werk kunnen leven en dit moeten ze met één baan voor elkaar kunnen krijgen. Bedrijven die hun sociaaleconomische verantwoordelijkheid niet willen of kunnen nemen door eerlijke en redelijke lonen te betalen, moeten op zoek gaan naar een ander bedrijfsmodel of moeten hun prijzen verhogen – maar nooit in de positie worden gesteld om met dumpingprijzen ook nog gezonde bedrijven in hun bestaan te bedreigen door direct aanspraak op allerlei subsidies voor zichzelf en hun medewerkers te maken of hun werknemers naar het federaal arbeidsbureau te sturen om met de loonkosten die daarmee worden bespaard het kapitaal te verhogen.

Hartelijke groet,

Ernst Prost