Καλημέρα σας αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι!

Είναι οι παλιοί αριστοκράτες του οίκου των Γκύσσεν που μου ψιθυρίζουν κάθε βράδυ στο αυτί τι πραγματικά είναι η ζωή. Επηρεαστές μου δεν είναι οι πολυάριθμοι κάτοικοι αυτού του κάστρου, οι διάφοροι και περιστασιακοί ιδιοκτήτες, στους οποίους περιλαμβάνομαι κι εγώ. Όχι, είναι οι μάστορες που πριν από 800 χρόνια κατέφευγαν με τ’ άλογά τους μέσα στη σάλα του κάστρου, για να προστατευτούν από τους εχθρούς τους. Εκεί που σήμερα βρίσκεται η Easy Rider Harley-Davidson μου και ο υπολογιστής μου – δεν είναι τρελό;! Είναι αυτή η άφθονη αναβλύζουσα έμπνευση από αυτούς τους παλιούς τοίχους που μου δίνει ώθηση όχι μόνο τώρα, αυτές τις μέρες και νύχτες, μονίμως με καινούργιες ιδέες μέσα από κρίσεις, καταστροφές – αλλά και στον δρόμο της επιτυχίας. Στο κάστρο του Λάιπχαϊμ, οι άνθρωποι αγαπούσαν, γιόρταζαν, γελούσαν, έκλαιγαν, αλλά επίσης, φυσικά, πέθαιναν. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια... Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να φτάσω τα 102, αφού τότε το κάστρο θα γιορτάσει, στη σημερινή μορφή του, τα 500ά γενέθλιά του. Θα είναι μια όμορφη διπλή επέτειος – εγώ θα κλείνω τα 102, το κάστρο τα 500.

Ζω και εργάζομαι ευχάριστα σε αυτό το παλιό, γεμάτο ιστορία κάστρο, το οποίο μου ψιθυρίζει κάθε βράδυ τα μυστικά του. Αφήνω ευχαρίστως την έμπνευση που νιώθω σ’ αυτό το μέρος να με συνεπαίρνει. Στο βιβλίο του Erich Broy, διάβασα γι’ ανθρώπους που βυθίζονταν στα καθήκοντά τους σαν δαιμονισμένοι και δούλευαν τόσο σκληρά στο έργο τους μέχρι τελικής πτώσης, έως ότου ήταν πλήρως κατάλληλο και 100% ολοκληρωμένο. Αυτό μου αρέσει. Αυτό είναι τελειομανία, αυτό είναι πάθος, αυτό είναι όρεξη – και η όρεξη είναι διαχρονική.

Όλο το παραμύθι της ζωής το παίρνω λίγο στα σοβαρά, από την άλλη ρίχνω όλο το βάρος που χρειάζεται στα καθήκοντά μου, αλλά σε καμία περίπτωση στη σημασία που έχω εγώ. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από εξέχουσες, ισχυρές και επίσης πλούσιες προσωπικότητες του παρελθόντος. Είναι απλώς ο εφήμερος χαρακτήρας που δίνει ένα τέλος σε κάθε έμβιο ον. Γιατί λοιπόν να ταραζόμαστε γι’ αυτό; Γιατί να συσσωρεύουμε τα πλούτη για τα πλούτη; Η επιτύμβια επιγραφή: «ενθάδε κείται ο πλουσιότερος άνθρωπος σε ολόκληρο το νεκροταφείο» είναι πάντως ηλίθια. Ο δρόμος από το δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι μέχρι το συλλυπητήριο στεφάνι στο φέρετρο, δηλαδή το χρονικό διάστημα μεταξύ τους, δεν είναι ατελείωτο. Carpe diem – έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Άδραξε τη μέρα. Αλλά πώς; Είμαι χαρούμενος όταν δουλεύω και στη δουλειά αφιερώνω ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Εκεί είμαι περισσότερο ο καλλιτέχνης και σαφώς λιγότερο ο διευθυντής.

Η διατύπωση κανόνων οργάνωσης δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Καλύτερα να δημιουργώ οράματα, να στήνω από αυτά αποστολές και να τις εκπληρώνω με μια δυνατή ομάδα στο 200%. Φυσικά, μου αρέσει επίσης να κάνω διακοπές σε κάποιο νησί ανάμεσα σε όσον το δυνατόν πιο πολλά ζώα και για τρεις εβδομάδες να μην φοράω τίποτα άλλο, παρά ένα καπέλο στο κεφάλι μου. Και τα δύο είναι κομμάτια της ζωής: ένταση και χαλάρωση. Ωστόσο, είμαι εθισμένος στην ουσία. Όχι, δεν είμαι στο λάδι κινητήρα, στα πρόσθετα και καθόλου στα χρήματα, αλλά στο καινούργιο και την εναλλαγή, στην κίνηση, στη δημιουργία, στις κατασκευές με νόημα, στην εφαρμογή ιδεών, στη δουλειά μέρα και νύχτα, στην επιτυχία και την τελειότητα και πάντα στις νέες προκλήσεις. In search of excellence.... Μερικές φορές είναι σαν παραλήρημα – ένα υγιές παραλήρημα. Ή όπως η Monopoly με πραγματικά χρήματα. Βασικό ζήτημα είναι να ικανοποιηθεί η ανάγκη της ψυχαγωγίας και να δώσει, σίγουρα ως απόβλητο της καλής πράξης, νόημα και ωφέλεια σε άλλους ανθρώπους. Στο μεταξύ, εγώ απολαμβάνω την πολυτέλεια του να μην κάνω τίποτα το οποίο πρέπει να κάνω, αλλά να κάνω μόνο ό,τι μου κάνει κέφι. Για παράδειγμα να δουλεύω. Όλα όσα κάνω μου αρέσουν – αλλά επίσης, κάνω μόνο ό,τι μου αρέσει.

Σας εύχομαι να απολαμβάνετε κι εσείς ό,τι κάνετε και εύχομαι να περάσω μια υπέροχη νέα εβδομάδα μαζί σας και μαζί με τους φίλους της επιχείρησής μας.

Άλλωστε: Μου κάνατε δώρο την πανοπλία το 2007 για τα 50ά γενέθλιά μου. Tempus fugit.... Ο χρόνος κυλά. Ας τον αξιοποιήσουμε στο έπακρο!

Με εκτίμηση

Δικός σας, Ernst Prost