• 08-06-2020

800-jarige influencers

LIQUI MOLY-directeur Ernst Prost over passie en succes

Goedemorgen, beste collega's!

Het zijn de oude en adellijke gietstukken die me elke nacht toefluisteren waar het leven nu echt om draait. Het zijn niet de vele bewoners van dit kasteel, de verschillende en steeds wisselende eigenaars (waaronder ik) die mijn influencers zijn. Nee, het zijn de bouwers die 800 jaar geleden nog de hal van het kasteel in reden om vijanden van zich af te schudden. Daar waar tegenwoordig mijn Easy Rider Harley-Davidson en ook mijn computer staat – dat is nu moeilijk voor te stellen ... Deze oude muren zijn een bron van onuitputtelijke inspiratie. Inspiratie die me niet alleen in deze dagen en nachten voortdurend op nieuwe ideeën brengt om crises of rampen het hoofd te bieden, maar ook om succesvol te blijven. In het kasteel Leipheim werd bemind, gevierd, gelachen, gehuild, maar er kwamen natuurlijk ook mensen te overlijden. En dat al honderden jaren ... Ik moet sowieso 102 jaar oud worden, want dan bestaat dit kasteel in zijn huidige vorm 500 jaar. Dat wordt dan een mooi dubbel jubileum – ik 102, het kasteel 500.

Ik woon en werk graag in dit oude, historische kasteel dat me elke nacht geheimen toefluistert. Ik laat me graag leiden door de inspiratie die ik op deze plek vind. In het boek van Erich Broy heb ik gelezen over mensen die zich als een bezetene op hun werk stortten en zo lang doorwerkten tot het 100% klopte en het perfect was. Daar kan ik me helemaal in vinden. Dat is perfectionisme, dat is passie, dat is plezier – en plezier kent geen tijd.

In het leven neem ik al het gedoe eromheen sowieso niet al te serieus. Ik neem mijn werk wel heel serieus, maar vind mezelf als persoon niet onmisbaar. De begraafplaatsen liggen vol voormalig belangrijke, machtige en ook rijke mensen. Het is nu eenmaal het verleden dat aan elke leven een einde maakt. Dus waarom zou ik me daarover opwinden? Waarom zouden we kostbaarheden verzamelen, alleen omdat het kostbaarheden zijn? De tekst op de grafsteen: “Hier ligt de rijkste man op de hele begraafplaats” is toch ook lachwekkend. De weg van de lauwerkrans op het hoofd naar de grafkrans op de doodkist, dus het leven ertussen, is immers niet oneindig. Carpe diem – zeiden de oude Romeinen. Pluk de dag. Maar waar vul ik mijn dag mee? Ik werk graag en mijn werk is ook een groot deel van mijn leven. Daarbij ben ik ook veel meer de kunstenaar en veel minder de manager.

Organisatorische regelingen formulieren was nooit echt mijn ding. Ik ontwikkel liever visies, leid missies daaruit af en voer deze met een sterk team voor 200% uit. Maar natuurlijk ontspan ik ook graag op vakantie op een of ander eiland met zoveel mogelijk dieren om me heen en draag drie weken lang niks anders dan een pet op mijn hoofd. Het hoort allebei bij het leven: inspanning en ontspanning. Maar toch heeft mijn verslaving de overhand. Nee, niet mijn verslaving aan motorolie, additieven en al helemaal niet aan geld, maar mijn verslaving aan het nieuwe en afwisseling, aan beweging, aan creëren, aan iets zinvols opbouwen, ideeën uitvoeren, dag en nacht werken, succes en perfectie en steeds nieuwe uitdagingen. In search of excellence ... Het is soms als een roes – een gezonde roes. Of als monopolie, maar dan met echt geld. Als ik het spel maar kan spelen, in zekere zin als een afvalproduct van de goede daad, de zin en het nut voor andere mensen. Ondertussen veroorloof ik mezelf de luxe niks meer te doen wat ik moet doen, maar alleen nog maar te doen wat ik leuk vind. Werken bijvoorbeeld. Alles wat ik doe, vind ik leuk – maar ik doe ook alleen nog wat ik leuk vind.

Ik hoop dat ook u veel plezier heeft in wat u doet en ik zie weer een prachtige nieuwe week met u en onze partners tegemoet.

Overigens: het harnas heeft u mij in 2007 cadeau gedaan voor mijn 50e verjaardag. Tempus fugit ... De tijd vliegt. Laten we er het beste van maken!

Met vriendelijke groet,

Ernst Prost