«Ο Βολτέρος κι ο Max Giesinger»

Καλημέρα αγαπητοί συνταξιδιώτες!

«Σε αυτά που έρχονται.» Αυτό το τραγούδι των Lotte και Max Giesinger ανήκει στα αγαπημένα μου αυτόν τον καιρό. Ναι, χαίρομαι τρέλα γι' αυτά που έρχονται. Ακόμη κι αν είμαι ήδη 63.... Αλλά είναι και κάτι άλλο. :)

Τώρα έρχεται πάλι η κανονικότητα – βήμα προς βήμα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα γίνουν όλα όπως πριν.... Δεν ξέρω πώς είστε εσείς, αλλά ο κορονοϊός έδειξε στους ανθρώπους όχι μόνο τα όρια, αλλά και τις πραγματικές αξίες της ζωής: συμπόνια, αγάπη για τον πλησίον, αλλά και αγωνιστικότητα. Θέλουμε να ζήσουμε! Όλα τα θεωρητικά αυτονόητα όπως η υγεία, η ελευθερία, ο ελεύθερος χρόνος και επίσης μια σίγουρη θέση εργασίας είναι δεν είναι τόσο αυτονόητα, όπως το βλέπουμε σήμερα. Και πολλά στην επιφανειακή φασαρία, στο υπνωτισμό και την αποχαύνωση είναι ακριβώς αυτό που είναι: υπνωτισμός και αποχαύνωση. Είναι εντυπωσιακό πόσα δεν χρειαζόμαστε για να καταπολεμήσουμε την υποτιθέμενη βαρεμάρα και να σκοτώσουμε τον χρόνο μας, και αντίθετα πόσα λίγα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε μια πλήρη και ευτυχισμένη ζωή: οικογένεια, φίλους, ανθρώπινη επαφή, ηρεμία, ψυχαγωγία και χαλάρωση. Και ναι, την εργασία την συγκαταλέγω επίσης στα ελιξίρια της ζωής μας. Όπως είπε ο Βολτέρος: «Η δουλειά απαλλάσσει τον άνθρωπο από τα τρία μεγαλύτερα κακά: την ανία, τα ελαττώματα και την ανάγκη.»

Όχι κι άσχημα: Ο Βολτέρος κι ο Max Giesinger!

«Θέλω να πέσω με το αυτοκίνητο πάνω στον τοίχο και πάλι να σηκωθώ όρθιος. Θέλω να είμαι ο μεγαλύτερος οπτιμιστής, παρόλο που βρέχει όλη μέρα. Σε κάθε τρικλοποδιά, σε κάθε πέσιμο. Όλα μας πάνε ένα βήμα παραπέρα. Σε αυτά που έρχονται.»

Όπως είπα: Ανυπομονώ να ζήσω και να απολαύσω μαζί σας όλα αυτά που έρχονται.

Από καρδιάς

Δικός σας,

Ernst Prost