'Man overboord, maar vlug ook' – het gaat niet om de zak met geld, maar om de werkplekken!

Beste metgezellen,

'Man overboord' is momenteel een veelgehoorde kreet. En dat is niet als roep om hulp, maar als bevel aan de hr-afdeling bedoeld.

Maar bij ons is hier geen sprake van. We hebben een plan, een recept, om 1000 mensen gemotiveerd te houden en ervoor te zorgen dat ze ondanks de coronacrisis graag naar het werk gaan. Bij ons wordt geen werktijdverkorting aangevraagd, wordt niemand ontslagen, gaat niemand erop achteruit. Maar we zijn dan ook strijdvaardiger dan ooit. Niemand knijpt ertussenuit, iedereen doet mee en ik lever mijn salaris in – volledig, welteverstaan. Bij ons werkt iedereen voorzichtig en op een verantwoorde manier, ook in de fabriek en op de expeditieafdeling – ze zijn net als verpleegkundigen, mensen uit de thuiszorg en dokters bij hun patiënten bereid zich op te offeren.

Het zijn 1000 trotse mensen die uitdragen wat in tijden van crisis de houding van hun bedrijf is ten opzichte van het team, de medewerkers. En dat wordt openlijk verkondigd: aan de klant, aan de buren en aan vrienden. En natuurlijk ook aan de pers. Alles wat ons voortdrijft en wat we aandrijven wordt op onze startpagina gecommuniceerd. Daar krijgen we applaus voor, dat wordt op prijs gesteld, daar worden we om geloofd.

En daarom kunnen we ons ook nog staande houden. 500 euro heeft de toeslag voor Pasen aan alle medeondernemers gekost. En daarvoor hebben ze al 1000 euro gekregen – dus in totaal 1,5 miljoen euro aan 'toelage verzwarende corona-werkomstandigheden'. Goed geïnvesteerd geld. En veel collega's kunnen het geld nu ook goed gebruiken. In andere bedrijven vast ook, maar er zitten ook bedrijven tussen die slim denken te zijn en werktijdverkorting aanvragen of mensen ontslaan om hun personeelskosten op de gewone belastingbetaler te verhalen. Daarbij worden de zakken rijkelijk gevuld. En wie heeft ervoor gezorgd dat dit geld in de schatkist terechtkomt? Juist, de mensen die nu aan hun lot worden overgelaten. Er zijn helaas heel veel onverantwoorde bedrijven die zich nu met deze schimmige praktijken bezighouden. Vergeet de miljoenen en miljarden winst van de afgelopen jaren. Het zit nu twee maanden tegen. Slechts twee maanden, en nu wijst iedereen al met beschuldigende vinger naar de staat en roept 'Man overboord!' – niet als noodkreet, maar als bevel!

WIJ doen dat niet! WIJ nemen de verantwoordelijkheid voor ons bedrijf, voor onze mensen, voor onze klanten, voor onze maatschappij en voor ons land. De financiële crisis van 2008 en 2009 staat nog in ons geheugen gegrift. Toen hebben we dezelfde aanpak gehanteerd. Anderen hebben in de salarissen van hun werknemers gesneden en werktijdverkorting aangevraagd om over de rug van hun mensen de winsten te stabiliseren. Dat is schandalig! En het is gewoon dom. We zijn toen veel sterker uit de crisis gekomen omdat we toen precies hetzelfde deden als we ook nu doen. We weten wat we doen en we weten dat het niet alleen de juiste, maar ook de enige fatsoenlijke manier is om met de eigen mensen om te gaan. Het zijn namelijk dezelfde mensen die hun werkgevers en bedrijven miljoenen en miljarden euro winst opleveren. En dat mogen we in tijden van crisis niet vergeten.

De mensen vergeten op hun beurt ook niet hoe het bedrijf in moeilijke situaties met ze omgaat, of ze nu een trap na krijgen of juist worden ondersteund – ondersteund bij de strijd het bedrijf overeind te houden en hun eigen werkplekken te behouden, maar natuurlijk ook om de bronnen van toekomstige winst voor de bedrijf veilig te stellen. Wie dat moet doen? U mag drie keer raden. Of het met dit in het achterhoofd een goed idee is om de mensen die tot zulke dingen in staat zijn, naar huis of zelfs de laan uit te sturen met het doel om met uitkeringen bij werktijdverkorting of ontslagen loonkosten te besparen en zo de gewone belastingbetaler voor de kosten op te laten draaien, betwijfel ik ten zeerste. Het gaat er in eerste instantie om het positieve maatschappelijke draagvlak voor bedrijven en niet alleen de maximale winstgevendheid te behouden. Niet gaat niet om de zak met geld, maar om de werkplekken, de toegevoegde waarde, de belastinginkomsten en de bijdragen van werkgevers en werknemers in onze goed geregelde socialezekerheidsstelsels. Het gaat niet om het krampachtig vasthouden aan iets kleins voor een select groepje, maar om het hoogst mogelijke bereiken voor iedereen. En er is veel mogelijk – juist ook in tijden van crisis! 

Ernst Prost

Directeur