Werktijdverkorting omdat niks mogelijk is of niks mogelijk vanwege werktijdverkorting?

Beste collega's,

Natuurlijk heeft corona erin gehakt. Is ingeslagen als bliksem, een kanonskogel, een bom. Maar wat moet er in zo'n geval worden gedaan? Ik ben een voorstander van weerstand bieden, zich verzetten en met alle kracht strijden om desastreuze gevolgen te voorkomen. Maar wat zie ik, weliswaar niet overal, maar wel op veel plaatsen? Precies het tegenovergestelde. Alles wat gebeurt wordt klakkeloos geaccepteerd. Er wordt sociale bijstand aangevraagd en na de werktijdverkorting volgt de jaarlijkse vakantie.

Is vanwege corona niks meer mogelijk? Of is vanwege werktijdverkorting niks meer mogelijk? Het staat buiten kijf dat als iedereen alles uitzet en op vakantie gaat, niks meer mogelijk is. Maar dat heeft maar voor een klein deel met corona te maken. Ambachtslieden vertellen me dat ze geen goederen krijgen omdat fabrieken nog steeds gesloten zijn of werktijdverkorting is aangevraagd en ze hun opdrachten daarom niet kunnen uitvoeren. Uitgeverijen jammeren tegen mij dat ze geen advertentieopdrachten meer krijgen, maar er is ook niemand te bereiken. Leveranciers van ons leveren niet omdat er nu eenmaal niks mogelijk is – en daarom missen we een deel van de grondstoffen en het verpakkingsmateriaal. Daar klopt toch iets niet. Het is natuurlijk goedkoper om voor het team werktijdverkorting aan te vragen, daardoor de loonkosten te drukken en op die manier toch nog enigszins winstgevend te zijn (nee niet door te werken, maar door gewoonweg te bestaan). Maar dan is het eigenlijk al duidelijk dat corona als uitvlucht wordt gebruikt om de passiviteit te verbloemen.

Hoeveel jaren en decennia ging het wel niet goed met onze economie? Steeds betere cijfers met groei, loonstijgingen en hoge winsten die bijna als vanzelf komen? “Niets is zo moeilijk te verdragen als een reeks van goede dagen”, zei Goethe al. En het is nog moeilijker om van successen, welvaart en gemak, waar we heel snel aan wennen, weer over te schakelen op strijden, zwoegen en met minder genoegen moeten nemen. Bij veel bedrijven en hun teams is de bom ingeslagen en is alles verwoest. Daar wordt ook gestreden zoals nu eenmaal moet worden gestreden om te overleven. In andere branches en bedrijven wordt werktijdverkorting en thuiswerken meer als extra vakantie of als sabbaticaljaar gezien, afhankelijk van hoe goed de staat met onze socialezekerheidsstelsels het water dat sommigen tot de lippen staat heeft weggepompt en belastinggeld heeft gestrooid. Wanneer kan ik weer op vakantie gaan en wanneer begint de eredivisie weer? Dat zijn de zorgen van de een, terwijl de ander naar de curator moet gaan. De crisis grijpt steeds verder om zich heen en heeft inmiddels ook gevolgen voor diegenen die hun zaken relatief goed op orde leken te hebben en hun activiteiten gewoon hebben voortgezet. Eerst betrof het vooral kappers, cafés en hotels en nu zijn ook de voorheen veilig geachte autofabrikanten en helaas ook hun toeleveranciers aan de beurt. Na werktijdverkorting volgen collectieve ontslagen. De banken kijken toe en verlagen de leningen. Ook voor de mensen die een eigen huis bouwen en mogelijk hun baan verliezen.

Tja, de economie is niet een of andere bubbel. Nee. De economie, dat zijn wij allemaal – 83 miljoen Duitsers. En het ene hangt met het andere samen.

Made in Germany. Een keurmerk en in zekere zin een orde voor uitstekende kwaliteit en innovaties. Maar voor mij ook een garantie voor betrouwbaarheid, punctualiteit, ambitie, toewijding, verantwoordelijkheidsgevoel en het vermogen om als het erop aankomt een stapje extra te zetten en harder te werken dan normaal. Crises worden namelijk niet met werktijdverkorting, maar alleen met meer werk bestreden. Er zijn daadkrachtige mensen nodig om het hoofd boven water te houden. En over deze mensen beschikken wij. We moeten ze alleen aan het werk zetten. Dan komen we ook deze crisis, en de volgende en die erna, die beslist zullen volgen, weet te boven.

Hartelijke groet,

,

Ernst Prost