Sociaal, deze dans! En over het gemaskerd bal van de politiek...

Beste Liqui Moly / Meguin familie!

„Jullie producten zuigen en ik krijg hoofdpijn van jullie reclame.“ Harald Schmidt, ben jij dat? Hij zou het kunnen zijn. Of de verborgen camera. Maar nee, het is een anonieme internetganger. Kan gebeuren, met een slokje op... Ik schrijf dan maar vriendelijk terug, dat we best via internet van gedachten kunnen wisselen, desnoods met cijfers en feiten. Meestal hoor ik daarna niets meer. Lovende woorden en erkenning zijn natuurlijk leuker, maar ook zakelijk-kritische post is mij zeer welkom. Ik lees en beantwoord iedere brief en elk bericht. Ik houd van het contact met onze klanten. Op dit moment ontvangen wij dagelijks honderden positieve brieven. Veel mensen verbazen zich erover dat ze überhaupt antwoord krijgen, van mijzelf nog wel. En niet na een paar dagen, maar vaak zelfs binnen een uur. Dat schijnt niet meer de gewoonte te zijn, zo'n manier van werken. Soms zijn ouderwetse manieren zo slecht nog niet: je respectvol, hoffelijk en vriendelijk gedragen is toch tijdloos!

Mijn grootmoeder zei altijd: stel niet uit tot morgen, wat je vandaag kunt doen. En zo werk ik nog steeds. Alles wat binnenkomt, wordt meteen verwerkt: iedere mail, iedere brief en elk telefoontje. Er wordt niets op de lange baan geschoven om later misschien eens af te handelen. Ik weet tenslotte niet, wat zich later weer zal aandienen. Ik ben een opgeruimd mens, letterlijk. Aan het eind van de dag wil ik mijn bureau leeg hebben, dan heb ik daarna des te meer ruimte voor nieuwe plannen en ideeën. Want voor hetzelfde geld dient zich morgen een nog veel grotere uitdaging aan, waar ik geen onafgehandelde problemen bij kan gebruiken. „Wat je hebt, dat heb je“, zeggen de inwoners van Zwaben. En dan hebben ze het niet over geld, maar over afgehandelde zaken.

En de Zwabische spitsvondige humor komt ook weer goed van pas in deze crisis. Bijvoorbeeld met 'social Tisch-dancing': sociaal tafeldansen, in deze tijd van social distancing! De afstand die wij nu tot elkaar moeten houden, is eigenlijk helemaal niet sociaal, maar vooral fysiek. Sterker nog, juist nu is het belangrijk om er voor elkaar te zijn. Dat is tenslotte wat ons mensen zulke sociale dieren maakt. Wij zijn geen kudde harteloze egoïsten, maar in het diepst van ons hart warme, verdraagzame individuen, die meeleven met de ander. Dat zie je vooral terug in het sociale gedrag van afzonderlijke mensen (of soms ook juist niet). Laat ons dus alsjeblieft sociaal blijven, want het tegendeel van sociaal is onsociaal of zelfs asociaal. Laat ons de wereld tonen, dat wij ons hart op de juiste plek hebben zitten, dat we er zijn voor onze medemens en dat we weten wat ons te doen staat. Nijpende problemen vragen vaak om snel handelen, waar vaak maar al te gauw kritiek op wordt gegeven. Dat is waar respect voor anderen begint. Ook hier geldt: doe het nu! En niet morgen misschien wel eens. "Vanwege de werkdruk kunnen wij uw mail van 8 april pas nu beantwoorden", schreef iemand me enkele dagen terug. En nee, dat was geen ambtenaar, maar iemand van een gerenommeerde Duitse onderneming. Hoe kun je iemand nu serieus nemen of geloven dat iets hem na aan het hart ligt, als hij 20 dagen nodig heeft om een antwoord neer te pennen? Sommige mensen liggen daar niet wakker van, voor hen is dat zelfs normaal. Een kleine moeite van nog geen 10 minuten wordt zomaar drie weken op de lange baan geschoven. Daar kan geen virus tegenop... Ikzelf doe geen oog dicht als er ook maar één mail – waarover die ook gaat – onbeantwoord door mijn hoofd spookt en aan mijn sociale geweten en mijn eer als directeur knaagt. Er zijn dingen die je simpelweg niet doet – en er zijn dingen die je direct afhandelt. Dat is gewoon een kwestie van fatsoen, en in ons geval een wezenlijk onderdeel van onze ondernemingscultuur.

Laat ons daaraan vasthouden. Laat ons snel, doortastend, beleefd en vriendelijk handelen en anderen behandelen zoals wij zelf behandeld zouden willen worden.

Ten slotte een kritische vraag over de mondkapjes-luchtbrug die onze politiek heeft opgezet. Wordt nu elk vliegtuig met te laat en te duur bestelde mondkapjes of andere 'hightech producten' uit China bij de landing feestelijk ontvangen door een schare journalisten en een omhoog gevallen politicus die zijn imago wil oppoetsen? Allemaal zonder mondkapje op en hutje mutje op elkaar. Een acceptgiro met een fikse boete voor onze defensieminister, dat zou misschien wat zijn. Of overlevingspakketten, compleet met kauwgom van onze Amerikaanse vrienden, via een luchtbrug afgeworpen boven Berlijn. Nu ja, hopelijk zijn de mondkapjes ditmaal van een betere kwaliteit dan de kapjes die de brave Andi Scheuer laatst in München voor de lopende camera's met tranen in zijn ogen in ontvangst nam.

Hartelijke groet,

Ernst Prost

Directeur