Η αξία της εργασίας & ιδεολογία του εξυπνάκια & τα ψίχουλα

Αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

μπορεί κανείς φυσικά να οδηγήσει ποδήλατο χωρίς χέρια. Επίσης, μπορεί κανείς να φάει χωρίς μαχαιροπίρουνο. Αλλά χωρίς μυαλό και καρδιά δεν θα έπρεπε να εργάζεται κανείς και μια επιχείρηση χωρίς πυξίδα την διευθύνουν πολύ λιγότεροι. Και δεν εννοώ την πυξίδα με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αλλά την πυξίδα αξιών με το σωστό και το λάθος. «Πώς θα γνωρίζω πώς να αποφασίζω και τι να κάνω;» Ένας από τους δασκάλους μου είχε γι' αυτό μια απλή απάντηση: «Υπάρχουν πράγματα, τα οποία είτε δεν τα κάνεις καθόλου.» Κατά βάση κάτι πολύ απλό, ένα ξεκάθαρο κριτήριο για τη λήψη αποφάσεων και μια πυξίδα που λειτουργεί σωστά. Θα μπορούσε επίσης να το ονομάσει κανείς συνείδηση..... Όποιος θέλει να δοκιμάσει, αν οι πράξεις του είναι σωστές, μπορεί επίσης να ανατρέξει στο ρητό: «Ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι, μην το κάνεις κι εσύ στους άλλους.» Όποιος αποφασίζει άπονα και ψυχρά, ή ακόμη και απάνθρωπα, θα έπραττε τελείως διαφορετικά, αν δεν ήταν ανώνυμοι άνθρωποι, δηλαδή αριθμοί προσωπικού, και ως τέτοιοι ζωντανό δυναμικό εξορθολογισμού, αυτοί για τη μοίρα των οποίων αποφάσιζε, αλλά αν ήταν φίλοι, συγγενείς, η ίδια του η οικογένεια ή και ο ίδιος.

Το βλέπετε – πάλι κατέληξα στην ημιαπασχόληση και τις απολύσεις, καθώς και την κοινωνική ευθύνη των διευθυντών και των επιχειρήσεων. Δεν πρόκειται για αριθμούς ή ανώνυμες μάζες. Πρόκειται για ανθρώπους. Και κάθε άνθρωπος μετρά. Για τους οικονομικούς επενδυτές μπορεί αυτή η οπτική να είναι τελείως ξένη. Για έναν επιχειρηματία σε καμία περίπτωση. Το αντίθετο: Πρώτα έρχονται οι άνθρωποι, μετά οι αποδόσεις. Έτσι σκεφτόμαστε κι έτσι πράττουμε ΕΜΕΙΣ. Πρέπει να παραδεχτώ ότι χρειάζεται αρκετή αφοσίωση και σταθερότητα αρχών ώστε να διατηρήσει κανείς αυτή τη στάση. Από τη μία πλευρά ανεργία, φτώχεια των ηλικιωμένων, κατώτατος μισθός, ζωή στο περιθώριο της κοινωνίας και από την άλλη κέρδη, οφέλη, αποδόσεις – εκατομμύρια επί εκατομμυρίων σε ευρώ και δολάρια... Κι αυτό πρέπει να βγάζει νόημα; Δεν μιλώ καν για δικαιοσύνη, μιλώ για λογική και τρέλα εντός μίας οικονομίας, εντός μίας κοινωνίας.  Η «ιδεολογία του εξυπνάκια» που αναζητά και επωφελείται από παραθυράκια στη φορολογική νομοθεσία και φορολογικούς παραδείσους νόμιμης και παράνομης μορφής, βάζει στους κακούς & στην αθέμιτη συμπεριφορά ορισμένων παραγόντων πολύ συχνά και την κορώνα. Εγώ από την πλευρά μου δεν θέλω να πεθάνω σαν εξυπνάκιας.

Γιατί δεν ισχύει ότι όσοι έχουν λίγα ή τίποτα, δεν προσφέρουν ή δεν εργάζονται. Με χαμηλούς μισθούς και υψηλά έξοδα όπως ενοίκιο, παιδιά και οικογένεια δεν μπορείς όμως να κάνεις μεγάλα άλματα, ούτε να βάλεις στην άκρη για τα γηρατειά. Κάθε πράγμα που κάνουμε δεν πληρώνεται όσο αξίζει. Από την πλευρά μου μπορεί κανείς να έχει πολλά – δεν γνωρίζω από φθόνο και εχθρότητα. Αλλά λίγα ή μάλιστα τόσο λίγα που να μην αρκούν για τον εαυτό του και την οικογένειά του, δεν γίνεται. Η προσπάθεια πρέπει να αμείβεται. Η καλή δουλειά πρέπει να πληρώνεται καλά. Η φοροδιαφυγή πρέπει να σταματήσει και, εφόσον είναι παράνομη, να τιμωρείται αυστηρά.

Παντού ακούμε για το επιχειρηματικό ρίσκο. Αναμφίβολλα υπάρχει. Μερικοί επιχειρηματίες πρέπει να αγωνίζονται νυχθημερόν για την οικογένεια και το προσωπικό τους. Αλλά υπάρχουν και αρκετές επιχειρήσεις – και σίγουρα όχι οι μικρότερες – στις οποίες δεν αναλαμβάνει ο επιχειρηματίας το επιχειρηματικό ρίσκο, αλλά το προσωπικό.... Όπως τώρα στην κρίση παρατηρείται πολύ ξεκάθαρα, οι ίδιοι άνθρωποι που συνέβαλαν στην ευημερία της επιχείρισης, βρέθηκαν γρήγορα στον δρόμο, όταν άρχισαν τα δύσκολα.... Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, μετά από δεκαετίες υποαμοιβόμενη εργασία στην πρώτη κρίση παίρνουν δρόμο – για πάντα... κατά τη διάρκεια του επιχειρηματικού ρίσκου για τον επενδυτή ίσως να μην υπάρξουν για ένα έτος διψήφια κέρδη εκατομμυρίων, αλλά μόνο μονοψήφια. Όπως είπαμε, υπάρχουν και τα δύο – θα πρέπει κανείς να εξετάσει την συγκεκριμένη περίπτωση. Ελπίζω αυτό να κάνουν οι τράπεζες και ο Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων με μεγάλη προσοχή και να μην σώζουν τώρα μόνο τους μεγάλους... και όσους ακούγονται...

Πάντα αξίζει μια ματιά στην αξία της εργασίας. Κι αυτή αποτυπώνεται στον μισθό, στις κοινωνικές εισφορές και στις ασφαλείς θέσεις εργασίας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει το επιχειρηματικό ρίσκο να βαρύνει τους ήδη αδύναμους κρίκους του παιχνιδιού. Ο καθένας, ο οποίος είναι μέρος μιας αλυσίδας δημιουργίας αξίας, θα πρέπει επίσης να λαμβάνει το μερίδιό του από τις δημιουργηθείσες χρηματικές αξίες. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί να εξυπηρετώ μόνο το κεφάλαιο και τους εργαζομένους και τους υπαλλήλους, οι οποίοι πολλαπλασιάζουν ακριβώς αυτό το κεφάλαιο με τη δουλειά τους, να τους δίνω ψίχουλα. Αυτό θα ήταν μια μνημειώδης αποτυχία του συνόλου του οικονομικού μας και του κοινωνικού μας συστήματος.

Δικός σας,

Ernst Prost

Διευθύνων Σύμβουλος